Wereldhonger

Op dit moment lijden meer dan 900 miljoen mensen honger en om de zes seconden sterft er een kind door gebrek aan voedsel.¹ En dat terwijl we op dit moment al genoeg voedsel produceren om de hele wereldbevolking overgewicht te geven. Een groot deel van dat kostbare voedsel wordt aan dieren gevoerd om vlees te produceren voor de rijken.

Negatieve eiwitmachine

De veehouderij wordt ook weleens een negatieve eiwitmachine genoemd, want je moet er veel meer eiwitten en calorieën instoppen dan je er ooit weer uit krijgt. Het werkt als volgt: je voert een grote hoeveelheid plantaardig voedsel aan een dier, die daarmee een klein beetje vlees produceert. Hierbij gaat echter veel energie en eiwit verloren. Bij de conversie van graan naar kip gaat 40 procent van de eiwitten verloren en bij rundvlees is dit zelfs 96 procent. Dieren consumeren gemiddeld zes keer zo veel eiwit dan ze produceren.² Om één calorie aan rundvlees te produceren, zijn tot wel 26 keer zo veel calorieën aan plantaardig voedsel nodig.³

Voer het aan de dieren

Om de ruim 70 miljard veedieren die we elk jaar fokken en slachten zo snel mogelijk tot slachtgewicht te laten groeien, is dus onvoorstelbaar veel voedsel nodig. Elk jaar voeren we ongeveer 775 miljoen ton maïs en graan (Bijna 40 procent van de globale productie) en 225 miljoen ton soja (90 procent van de globale productie) aan vee.^4-5 Ook een kwart van de mondiale visproductie wordt in de vorm van vismeel aan vee gevoerd.⁶ In de Verenigde Staten gaat zelfs 70 procent van al het graan naar vee, terwijl dit in India slechts 2 procent is.⁷

Deze 775 miljoen ton graan zou ook de 1,4 miljard armste mensen voorzien van genoeg eten.⁸ Alleen al als het graan dat nu in de Verenigde Staten aan vee wordt gevoerd direct door mensen zou worden geconsumeerd, dan zou dat 800 miljoen extra mensen kunnen voeden.⁹

Gebruik van het land

Hoewel dierlijke producten gemiddeld slechts 18 procent van de calorieën in ons dieet opmaken, neemt de veehouderij maar liefst 83 procent van de beperkt beschikbare landbouwgrond in beslag.¹⁰ Voor weidegronden en megastallen, of om die enorme hoeveelheid veevoer op te verbouwen. Met één hectare land zou je twee vleeseters of vijftig (!!) veganisten kunnen voeden. Om twee kilo vlees te produceren is evenveel land nodig als voor de productie van tweehonderd kilo tomaten, honderdzestig kilo aardappelen of tachtig kilo appels.^11-12 Voor de productie van dierlijke eiwitten is 6 tot 17 keer zo veel land nodig als voor evenveel volwaardige plantaardige eiwitten zoals soja.¹³

Competitie met het vee

Als we stoppen met het eten van dierlijke producten, komt al dat plantaardig voedsel dat we overhouden natuurlijk niet direct terecht bij de armen en daarmee is de wereldhonger dus niet direct opgelost. Echter, de competitie om het graan dat de armen moeten aangaan met de westerse veehouderij, maakt hen wel extra kwetsbaar. Het leidt tot een drastische verhoging van de graanprijs, wat tragische gevolgen heeft voor de armen.¹⁴ Als er iets meer geld mee verdiend kan worden door het graan en de soja te exporteren als veevoer dan het aan de lokale bevolking te geven, wordt dat vrijwel altijd gedaan. Om een voorbeeld te geven: tijdens de hongersnood in Ethiopië in 1985, toen de lokale mensen stierven van de honger, exporteerde dat land graan voor de Engelse veehouderij.¹⁵

Niet voor niets beschrijft Matthieu Ricard, filosoof en boeddhistische monnik, vlees als “voedsel dat figuurlijk uit de monden van de armen is gestolen”.¹⁵